Լ   Ա   Ց   Ո   Ղ       ՈՒ   Ռ   Ե   Ն   Ի   Ն

(ԲԱԼԼԱԴ)

Լալիս է ուռենին գետակի վրա,

ՈՒ ջուրը տանում է արցունքը նրա,

Տանում է, որ խառնի արցունք ծովերին,

Ո՞վ գիտի` ինչու՞ է լալիս ուռենին:

Դեռ վաղուց է անձայն,արտասվում տխուր,

Կանգնած է մեջքը կո՛ր, ու սիրտը մրմուռ,

Լալիս է դառնագին գետակի վրա,

Երբեք չի ցամաքում արցունքը նրա:

Շատ տարիներ առաջ մի թուխ պատանի,

Սրինգ էր նվագում ափին գետակի,

Կանչու՛մ էր սիրածին, դյութիչ նվագո՛վ,

Կանչու՛մ էր սրինգի, ձայնո՛վ հոգեթով:

Տարածվում էր ձայնը,գեղու՛մ,գեղգեղու՛մ,

Տղան նվագում էր ու սիրտը դողում,

Ձայնն այնքան քա՛ղցր էր սրտամո՛տ ու հե՛զ,

Որ գետակը ապշա՛ծ կանգնել էր կարծես:

Կանգնել ու կախարդված ականջը ձայնին,

Լուռ լսում էր գերված հուզիչ մեղեդին,

Ծառ ու ծաղիկ հուզված թեքվել էին լսում,

«Կանչու՛մ է սիրածին»,իրար էին ասում:

ՈՒ մեղեդին թովիչ, մտնում սար ու ձոր,

Կախարդում էր ո՛ղջը, գերում չորս բոլոր,

Հավք ու գազան խմբվել ու լսում էին լու՛ռ,

Նվագու՛մ էր տղան սիրտը շուռ ու մուռ:

Նվագու՛մ էր,կանչու՛մ,սիրածին իր հեզ,

Բայց սիրածը չկա՛ր,չէ՛ր լսում կարծես,

Ամեն օր գալիս էր նվագի ձայնի՛ն,

Հանդիպում էին իրա՛ր,գետակի ափին:

Գալիս էր գեղուհին,ամաչկոտ քայլքով,

Ինչպես ա՛յգը կելներ,սարի թիկունքով,

Չնաշխարհիկ դեմքին մազերը փռա՛ծ,

Կարծես,հարսի քող էր երեսին առած:

Սլացիկ հասակով,երթը փափկաքայլ,

Շողե՛ր էր ճարագում,ժպիտով շռայլ,

Սիրտը սիրով լեցուն,հայացքը ծաղկած,

Մոտենում կարոտով,ձեռքե՛րը պարզած:

ՈՒ փարվում էին խինդով,երջանի՛կ,անկե՛ղծ,

Սիրո խոսքե՛ր հեղում,ինչպես բանաստեղծ,

Երազներով լեցուն սիրառատ գգվու՛մ,

Ծաղկանց հետ բու՛րում էին,քամու՛հետ պարում:

Այսպես ամեն անգամ գտնում էին իրար,
Բայց այս անգամ զուր էր՝սիրուհին չկա՛ր,
Փախցրե՛լ,տարե՛լ էին,գեղուհուն չքնաղ,
Տղան անտեղյակ եր,չգիտե՛ր ավաղ:

Գնալով սրինգի ձայնը բորբոքու՛մ,

Հանդիպման հույսերն էին տղային լքում,

ՈՒ գիշերն աննկատ թևերը փռե՛ց,

Բայց սրինգի ձայնը,բնավ չլռե՛ց:

Լուսինը խոնարհվա՛ծ,իր ճամփե՛ն անցավ,

Տեղը զիջեց լույսի՛ն,ա՛յգը բարձրացավ,

Ջերմագին ժպիտներ ցրեց չորս բոլո՛ր,

Միայն տղան տխու՛ր,քայլու՛մ էր մոլոր:

Արտասուքն աչքերին,սրի՛նգ էր ածում,

Ինքն իրեն համոզում,հույս տա՛լ էր փորձում,

Բայց քամին այդ ժամին անտառ ներխուժեց

Անզուսպ իր ոռնոցով տղային հուշեց:

Հպվում էր ծառերի՛,տերև լարերի՛ն,

Սու՜ս,սու՜ս,սու՜ս էր ասում,փարվում թփերի՛ն,

Ամպից քամեց արցունք,անտառը ցողե՛ց

Ակնա՛րկը հասավ տեղ,սրի՛նգը լռեց:

Ու քայլելով տղան,գետակի ափին,

Արցունք էր շաղ տալիս,ցողում էր չորս դին,

Սիրո ցավը հոգում,կարոտից գժվա՛ծ,

Իրեն գետը նետե՛ց,

 լողալով գնաց:

Երազների լու՛յսը,խեղդելով ջրում,

Երջանկության բու՛յրը,թողեց անտառում

Հիասթափված կյանքի անարդար խաղի՛ց,

Զայրացա՛ծ աշխարհի,խաբկանք ու դավից:

Ասում են թե հետո,անցան տարիներ,

Արցունքները սիրո՛,դարձան ուռինե՛ր,

Ու գետակի ափին մեջքերը ծռա՛ծ,

Արտասվում են տխու՛ր,վկաներ դառած:

Վկա մաքուր սիրո՛,տխուր ավարտի՛,

Բաժանված սրտերի՛,կոտրատված բախտի՛,

Ահա պատմությունը ուռենու լացի՛,

Բերնեբերան եկա՛ծ,ես է՛լ պատմեցի:

Որ չար մարդիկ երբե՛ք,սրտեր չմարե՛ն,

Առանց սիրահարվե՛լ,բռնի չտիրե՛ն,

Որ սերը թևածի,իր շնչով բարի՛,

Սիրածները ձուլվե՛ն,սերն աշխա՛րհ տիրի:

05 09 11թ