Ջ Ե Մ Մ Ա     Ս Ե Դ Ր Ա Կ Յ Ա Ն

                                                                                         

           ՀԱՐԳԵԼԻ՛ ԸՆԹԵՐՑՈՂ  ՀՈՒՍՈՎ ԵՄ ՍԻՐՈՎ ԿԸՆԹԵՐՑԵՔ ԻՄ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ ԵՎ ԱՅՆ ԿԱՐԺԱՆԱՆԱ ՁԵՐ ՀԱՎԱՆՈՒԹՅԱՆԸ..

ԽՈՍՏԱՆՈՒՄ ԵՄ  ԱՎԵԼԻ  ՀԱՃԵԼԻ ԵՎ  ՍՐՏԱԲՈՒԽ ՏՈՂԵՐ...

  ՍԵՐ

Ա՛Խ, ԿՈՒԶԵԻ  ԱՅՍՕՐ ՄԵՂՄ ԶԵՓՅՈՒՌԻ ՊԵՍ
ԴՈՒ ԻՆՁ ՓԱՐՎԵԻՐ,ԳՐԿԵԻՐ ԱՅՆՊԵՍ,
ՈՐ ՋԵՐՄԱՆԱՅԻ ՔՈ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ ԵՍ
ՈՒ ՄՈՌԱՆԱՅԻ,ՈՐ ԷԼ ԻՄԸ ՉԵՍ:

ԿՈՒԶԵԻ, ՈՐ ՀԻՇԵԻՆՔ ՄԵՐ ՀԱՄԲՅՈՒՐՆԵՐԸ
ՈՒ ԻՆՔՆԱՄՈՌԱՑ ՄԵՐ ԳԻՇԵՐՆԵՐԸ,
ՈՐ ԽԵՆԹԻ ՆՄԱՆ ԻՐԱՐ ԵՆՔ ՍԻՐԵԼ,
ԲԱՅՑ ՀԵՌԱՆԱԼՈՎ՝ ԱՎԱՂ ՄՈՌԱՑԵԼ:

ԱՆՑԵԼ ԵՆ ԱՐԴԵՆ ԵՐԿԱՐ ՏԱՐԻՆԵՐ,
ԿԱՐԾԵՍ ԵՐԵԿ ԷՐ ԳԳՎԱՆՔՆԵՐԸ ՄԵՐ,
ՆՈՒՅՆ ՋԵՐՄՈՒԹՅԱՆԸ ՇԱՏ ԵՄ ԿԱՐՈՏԵԼ,
ՊԱՏՐԱՍՏ ԵՄ ԷԼԻ ՔԵԶ ԵՐԿԱՐ ՍՊԱՍԵԼ:

                                                                     
ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

ԻՆՉՈՒ՞ ՀԱՆԿԱՐԾ ՔԵԶ ՀԻՇԵՑԻ
ԵՍ ԻՄ ՓԱԿՎԱԾ ԷՋԵՐՈՒՄ,
ՈՐ ՔԱՂՑՐ ԽՈՍՔ, ՎԵՐԱԲԵՐՄՈՒՆՔ
ՄՆԱՑԵԼ Է ԱՆՑՅԱԼՈՒՄ:

ՄՆԱՑԵԼ Է ՈՒ ՀՈՒՇ ԴԱՐՑԵԼ,
ՍՐՏԻՍ ՄԻ ՄՈՒԹ ԱՆԿՅՈՒՆՈՒՄ,
ՄԻԱՅՆ ԲԱՌԵՐ ՈՒ ԽՈՍՏՈՒՄՆԵՐ,
ՈՐՈՆՑ ԵԼ ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ:

ՔԵԶ ՀԻՇԵԼՈՎ՝  ԵՎ ԼԱՎ, ԵՎ ՎԱՏ,
                                                                                   ՊԱՀԵՐՆ ԵՆ ՄԻՏՍ ԳԱԼԻՍ,
                                                                                   ԵՎ ԴԱԺԱՆ Է ԿՅԱՆՔԸ, ԵՎ ԲԱՐԴ,
                                                                                   ՈՐ ՎԱՏՆ  Է ԻՆՁ ԲԱԺԻՆ ՏԱԼԻՍ:

                                                                                   ՀԻՄԱ ԱՐԴԵՆ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՄ,
                                                                                   ՈՐ ԴԱ ՍԵՐ ՉԵՐ ԻՍԿԱԿԱՆ,
                                                                                   ԱՅԼ ՄԻ ԽԱՂ ԵՐ,ՈՐ ՆԱ ԽԱՂԱՑ,
                                                                                   ՄԻԹԵ՞ ԴՐԱՆ ԷԻ  ԱՐԺԱՆ:

ԿԱՐՈՏԱԾ ՍԵՐ

ՍԻՐՏՍ ԱՆՀԱՄԲԵՐ ՔԵԶ Է ՍՊԱՍՈՒՄ,
ՔՈ ՀԱՄԲՅՈՒՐՆԵՐՆ ԵՄ ԱՆՎԵՐՋ ԵՐԱԶՈՒՄ,
ԳԻՏԵՄ՝ ԴՈՒ ԵԼ ԵՍ ԱՅԴ ՆՈՒՅՆԸ  ԶԳՈՒՄ,
ՆՈՒՅՆԻՍԿ ԽԵՆԹԱՆՈՒՄ,ԲԱՅՑ ԵՎ ՄԻՇՏ ԼՌՈՒՄ:

ՍԻՐՈ ԿԱՐՈՏԻՆ ԵԼ ՉԵՄ ԴԻՄԱՆՈՒՄ,
ԱՅՐՎՈՒՄ Է ՀՈԳԻՍ,ԱՐԴԵՆ ԽԵՆԹԱՆՈՒՄ:
ՏԱՆՋՎՈՒՄ ԵՄ,ՏԽՐՈՒՄ,ԱՐՏԱՍՎՈՒՄ ՄԵՂՄԻԿ,
ԲԱՅՑ ԴՈՒ ՉԵՍ ՓՈՐՁՈՒՄ ՆՈՒՅՆԻՍԿ ԳԱԼ ՄՈՏԻԿ:

ԵՍ ԻՆՉՊԵ՞Ս ՎԱՐՎԵՄ,ԿՐԿԻՆ ՍՊԱՍԵ՞Մ,
ԹԵ՞ ՄՈՌԱՆԱՄ ՔԵԶ,ՄԻԱՅՆ ԵՐԱԶԵՄ:
ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐՈՎ ԳՈՒՑԵ ՀԱՆԴԱՐՏՎԵՄ,
ՈՒ ՍԻՐՈ ԾՈՎՈՒՄ ՍԻՐՏՍ ԽՈՐՏԱԿԵՄ:

ՍԻՐՈ ԿԱՐՈՏ

ԻՆՉՔԱՆ ՀՈԳԻ՛,ԻՆՉՔԱՆ ԿՅԱՆՔ ԿԱ ՔՈ ՍՐՏՈՒՄ,
ՔՈ ԱՉՔԵՐԻ ՓԱՅԼՆ Է ՎԱՌՎՈՒՄ ԻՄ ՀՈԳՈՒՄ:
ԱՆԿՐԿՆԵԼԻ ԵՍ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ, ԱՆԹԵՐԻ՛,
ՔՈ ՆՄԱՆԸ ՄԻԱՅՆ ԵՍ ԵՎ ՄԱՅՐԴ ՈՒՆԻ:

ՇՈՒՆՉ ԵՍ ՏԱԼԻ՛Ս,ԵԹԵ ՆՈՒՅՆԻՍԿ ՉԵՍ ԽՈՍՈՒՄ,
ԹԵՎ ԵՍ ՏԱԼԻ՛Ս,ԵՐԲ ՈՐ ՆԵՂՎԱԾ ԵՄ ԼԻՆՈՒՄ:
ԴՈՒ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՄԻ ԷԱԿ ԵՍ ԱՆԲԱԺԱՆ,
ԵՍ ԱՌԱՆՑ ՔԵԶ ՉՈՒՆԵՄ ՈՒՐԻՇ  ՊԱՇՏՊԱՆ:

ՀԻՇՈՂՈՒԹՅԱՆ ՔՈ ԳՐԿՈՒՄ ԵՄ ԳՏՆՎՈՒՄ,
ԺՊՏՈՒՆ ՀԱՅԱՑՔ ԷԻՐ ԱՉՔԵՐԻՍ  ՊԱՐԳԵՎՈՒՄ:
ԴԱ ՄԵԾ ՀՈՒՇ Է, ՈՐ ԿՊԱՀԵՄ ԻՄ ԿՅԱՆՔՈՒՄ,
ԴՈՒ ԵՂԵԼ ԵՍ,ԿԱ՛Ս,ԿՄՆԱՍ ԻՄ ՍՐՏՈՒՄ:

ՏԱՐԻՆԵՐԸ ԼՈՒՌ ՍԱՀՈՒՄ ԵՆ ՈՒ ԳՆՈՒՄ,
ԵՐԱԶՆԵՐԸ ՔՈ ՊԱՏԿԵՐՈՎ Է ՄՆՈՒՄ,
ԹԵ ՀԱՆԴԻՊԵՆՔ ՈՒ ՆՈՐԻՑ ՍԵՐՆ ԱՐԹՆԱՆԱ,
ԵՍ ԿԼԻՆԵՄ ՇԱՏ ԵՐՋԱՆԻԿ,ՀԱՎԱՏԱ՛:

ԱՆՍԱՀՄԱՆ ՍԵՐ ՍԻՐԵԼ ԷԻ ՔԵԶ ՈՒ ՔՈ ԱՆՄԵՂ  ՀՈԳԻՆ ,
ՊԱՏՐԱՍՏՎՈՒՄ ԷԻ ՍԵՐՍ ԿԱՊԵԼ ՔՈ ՍՐՏԻՆ,
ԵԹԵ ՄԻԱՅՆ ԴՈՒ ԷԼ ՍԻՐԵԻՐ ԻՆՁ ՆՄԱՆ
ՄԵՐ ԱՆՍԱՀՄԱՆ ՍԵՐԸ ԿԱՊՐԵՐ ՀԱՎԻՏՅԱՆ:
ԱՄԱՉՈՒՄ ԷԻՐ ԳՈՒՑԵ ԻՆՁՆԻՑ,ԽՈՒՍԱՓՈՒՄ,
ԳՈՒՑԵ ԴՈՒ ԷԼ ԻՆՁ ԷԻՐ ՍԻՐՈՒՄ ՔՈ ՄՏՔՈՒՄ:
ԳՈՒՑԵ ՊԱՀԻՆ ԷԻՐ ՍՊԱՍՈՒՄ ՀԱՐՄԱՐԻ,
ԲԱՅՑ  ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԵԿԱՎ ՕՐԸ ԲԱՂՁԱԼԻ ՍՊԱՍԵՑԻ ԳԻՇԵՐ ՈՒ ԶՈՐ ԵՍ ԽԱԲՎԱԾ,
ՏԱՐԻՆԵՐՍ ԱՆՑԱՆ ԱՆՀՈՒՅՍ ,ՏԱՆՋՎԱԾ:
ԵՐԱԶ ԴԱՐՁԱՐ ՈՒ ԵՐԱԶՈՒՄ ԷԼ ՍԱԿԱՅՆ,
ԻՆՁ ՉԱՍԱՑԻՐ ՍԻՐՈ ԲԱՌԵՐ ԿԵՍ ԲԵՐԱՆ:

ԵՍ  ՔԵԶ  ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ

Այո՛, սիրում  եմ և համարձակվում,

Ասել,որ  դու ես  իմ  երազներում,

Ասել, վաղուց  եմ ես  քեզ  սպասում,

Ու մանկան նման՝նույնիսկ  լաց  լինում:

Գիշեր, թե ցերեկ  իրար  եմ  խառնել,

Ու ամեն րոպե  զանգիդ  սպասել

Ձայնդ լսելով, շփոթվել  կարծես,

Երկար եմ լռել, որ  չկասկածես:

Հիմա էլ կարծես  դողում  է սիրտս,

Եվ հասկանում եմ, որ  դու  ես սերս,

Բայց ես դրանով  չեմ  բավարարվում,

Ուզում եմ ճչալ, որ  ,,ՔԵԶ  ԵՄ ՍԻՐՈՒՄ՛՛

ԱՐԻ՛  ՄԵԿՏԵՂ, ՍԻՐՈ  ԷՋԵՐԸ  ԹԵՐԹԵՆՔ...

Արի՛  մեկտեղ, սիրո  էջերը   թերթենք,

Արի՛ այսօր,  իրար  նայենք ու  լռենք,

Եվ հասկանա՛նք մենք լռությամբ,ամե՜ն  բառ

Սերը զգանք, սիրենք, սիրվենք  անկաշառ,

Երբեմն այն, լռությամբ  է  հաստատվում.

Սիրո հարցում, սիրտը  երբեք  չի  խաբում,

Մի հայացքով, անգամ  կարող  ես  սիրել,

Եվ այդ  սերը,  մինչև  կյանքիդ  վերջ  պահել:

                                                                             Արի հիմա, մի  հայացքով  մենք  խոսենք,

                                                                             Վառվող սրտեր, անխոս  ու  լուռ  քարկապենք,

                                                                             Ու հասկանանք  մեծ  պարգևը  Աստըծո,

                                                                             Որ սեր  հյուսեց՝  խորին լռության  ներքո…

ԵՍ ՔԵԶ ՍԻՐՈԻՄ ԵՄ 

ԴՈԻ ԻՆՁ ՀԵՏ ԱՅԴՊԵՍ ԴԱԺԱՆ ՄԻ ՎԱՐՎԻՐ,

ԵԹԵ ՉԵՄ ՍԻՐՈԻՄ ԻՆՁ ՄԻ ՆԱԽԱՏԻՐ:

ԴԱ ԻՄ ԿԱՄՔՈՎ ՉԷ, ԱՅԼ ՍԻՐՏՍ Է ԽՈՍՈԻՄ:

ԹԵ ՆՐԱ ՍԵՐԸ ՈԻՄ Է ՊԱՏԿԱՆՈԻՄ:

ՆԱ ԻՐ ՄԵՋ ՈԻՆԻ ՄԻ ՍԵՐ ԻՍԿԱԿԱՆ,
ԵՎ ԿԱՐԾՈԻՄ ԵՄ ,ՈՐ ԴԱ Է ԻՐԱԿԱՆ,

ԲԱՅՑ ԱՅՍ ՍԻՐՈ ՄԵՋ ՆԱ ՉԻ ՍԽԱԼՎՈԻՄ:

ՈՐ ԻՐԵՆՆ Է ՍԵՐԸ ՀԱՄԱՐՈԻՄ:

ՍԻՐՈԻՄ ԵՄ ՆՐԱՆ ԱՆԿԵՂԾ ՄԻ ՍԻՐՈՎ,

ՈԻ ՄԻՇՏ ԵՐԱԶՈԻՄ ԼՑՎՈԻՄ ԿԱՐՈՏՈՎ:

ԵՐԲ ԿԳԱ ԱՐԴՅՈՔ ԱՅՆ ՕՐՆ ԻՍԿԱԿԱՆ, ՈՐ ՄԵՐ ՍՐՏԵՐԸ ՀԱՎԵՐԺ ՄԻԱՆԱՆ:   

ՍՐՏԻՍ ՑԱՎԸ…

Հայաստանիս մասին  լսում,

Սիրտս տեղից  վեր  է  ելնում,

Ինձ թվում  է  մութ  անկյունում՝

Մորից լքված մի  երեխա է լաց  լինում:

Հայաստանս հալածվում է  մինչև  հիմա,

Ժողովուրդը իմ երկրի՝ ազատ,  ներկա,

Ամեն մեկը ինչ-որ ձևով  հաց  հայթայթում,

Գոյությունն է ընտանիքի նա  պաշտպանում:

Ոչ աշխատա՛նք, ոչ  միությու՛ն,  դժգոհությու՛ն,

Խռովությու՛ն  ու նենգությու՛ն, լա՛ց  իսկական,

Ամեն մեկի ընտանիքում՝  ցավոտ  կրակ,

Ողորմելի վիճակ ազգի,որ  տանջում  է սիրտը  հայի.

Բայց կարծում եմ,որ  իմ  ազգն էլ  կուրախանա,

Եվ իմ հայը  ոչ  մի ազգից  ետ  չի մնա,

Նա էլ կապրի  մարդավարի՛  ու վայելու՛չ,

Որ այդ պատվին  արժանի  էր դեռ  շա՜տ  վաղուց…

ԿԱՐՈՏՈՎ ՄԱՍԻՍԻՆ

ՄԱՍԻՍ ՍԱՐԸ, Ա՜ՅՈ, ՄԵՐՆ Է,
ՄԵՐ ՀԱՅԵՐԻՍ ՍՐԲՈՒԹՅՈՒՆՆ Է:
ՇԱՏ ԾՆՈՂՆԵՐ ՆՐԱ ՊԱՏՎԻՆ,
ՈՐԴԻՆԵՐԻՆ ՄԱՍԻՍ ԿՈՉԻՆ:

ՍԻՍ և ՄԱՍԻՍ ԻՐԱՐ ԿՊԱԾ,
ՀԱՅԱՑՔՆԵՐԸ ԼՈՒՌ ՍԵՎԵՌԱԾ,
ԹԵԺ ԿԱՐՈՏՈՎ ՄԵԶ ԵՆ ԿԱՆՉՈՒՄ
ԻՆՉՊԵՍ ՄԵՆՔ ԵՆՔ ԻՐԵՆՑ ՏԵՆՉՈՒՄ:

ԻՆՉՔԱՆ ՀԱՅ ԿԱ ԱՅՍ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ,
ԱՅՆՔԱՆ ՑԱՎ ՈՒ ՎԻՇՏ ԵՆ ԱՊՐՈՒՄ,
ՈՒ ՀԱՅԻ ՊԵՍ ՀՊԱՐՏ ԿԱՆԳՆՈՒՄ
ՍԻՍ ՈՒ ՄԱՍԻՍ ԵՆ ՄԵԶ ԿԱՆՉՈՒՄ:

ՄԵՆՔ ՎՍՏԱՀ ԵՆՔ ԿԳԱ ՄԻ ՕՐ,
ՈՐ ՄԵՐ ԼԵՌԱՆ ՇՈՒՐՋԸ ԲՈԼՈՐ
ԿՀԱՎԱՔՎԵՆՔ ՄԵՆՔ ՄԻԱՍԻՆ
ՈՒ ՔԵՖ ԿԱՆԵՆՔ ՆՐԱՆՑ ԼԱՆՋԻՆ:

              ՍԻՐՏ  Ի`Մ

ՍԻՐՏ  Ի`Մ  , ԻՆՉՈՒ  ԵՍ  ՆԵՂԱՑԱԾ    ԻՆՁՆԻՑ,

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅ`ՈՒՆ   ԵՍ   ՓՆՏՐՈՒՄ   ԴՈՒ  ՆՈՐԻՑ,

ԻՆՉՈՒ   ԵՍ  ՀԻՄԱ  ԱՄԵՆ  ԻՆՉ  ԽԱՌՆԵԼ,

ԹԵ  ԿՈՒԶԵՍ  ՆՈՐԻՑ    ՍԻՐՈ   ՄԵՋ   ՎԱՌՎԵԼ:

ՀԱՆԴԱՐՏՎԵԼ   ԷԻՐ,  ՄՈՌԱՑԵԼ  ՎԱՂՈՒՑ,

ՈՐ  ԽԵՆԹԱՑԵԼ  ԵՍ  ՄԻ  ՕՐ  ԴՈՒ  ՍԻՐՈՒՑ,

ԴՈՒ   ՉԷ`ԻՐ    ԽՈՍՈՒՄ  ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԻՑ,

ԻՍԿ  ՀԻՄԱ  ՍԻՐՏ  Ի`Մ   _ԼԱԼԻՍ  ԵՍ  ՑԱՎԻՑ:

ՄԻ  ՎԵՐՋԻՆ  ԱՆԳԱՄ

ԹՈՂ  ՈՐ   ՍԻՐԵՄ  ՔԵԶ, ԳՈՆԵ  ՀԵՆՑ  ՀԻՄԱ, ՄԻ  ՎԵՐՋԻՆ  ԱՆԳԱՄ, ԵՎ  ՀՐԱՊՈՒՐՎԵՄ  ՔՈ  ԳԵՂԵՑԿՈՒԹՅԱՄԲ, ԱՅՍ  ՎԵՐՋԻՆ ԱՆԳԱՄ, ՇՈՒՐԹԵՐԻԴ  ՀԱՄԸ    ԶԳԱՄ ՈՒ  ՀԻՇԵՄ, ՄԻ  ՎԵՐՋԻՆ  ԱՆԳԱՄ, ԱՉՔԵՐԻԴ ՓԱՅԼԸ ՊԱՀԵՄ ԻՄ ՄՏՔՈՒՄ , ԱՅՍ  ՎԵՐՋԻՆ  ԱՆԳԱՄ, ԹՈՒՅԼ    ՏՈՒՐ   ՔԵԶ  ԳՐԿԵՄ, ԿԱՐՈՏՍ  ԱՌՆԵՄ, ՄԻ ՎԵՐՋԻՆ ԱՆԳԱՄ, ԳՈՒՑԵ   ԱՅՍ  ԴԵՊՔՈՒՄ  ԸՆԴՄԻՇՏ  ՄՈՌԱՆԱՄ ԱՅՍ  ՎԵՐՋԻՆ ԱՆԳԱՄ, ՄԻԱՅՆ  ՀՈՒՇԵՐԴ  ՊԱՀԵՄ ,ՓԱՅՓԱՅԵՄ, ԻՄ     ԵՐԳՈՒՄ   ԱՆՁԱՅՆ:     

                                    ԱՇՈՒՆ

ԱՇՈՒՆԸ    ՆՈՐԻՑ  ՏԵՐԵՎՆ  Է  ԹԱՓՈՒՄ,

ԿԱՐԾԵՍ  ՈՍԿԻ  Է    ԵՐԿՆՔԻՑ   ԻՋՆՈՒՄ,

ՇՐՋՈՒՄ  ԵՄ  ՔԱՅԼՈՒՄ,  ՏԽՐՈՒՄ  ԻՍԿԱՊԵՍ,

ԱՇՈՒՆՆ  ԷԼ  ԻՆՁ   ՊԵՍ  ԳԼԽԻԿՈՐ     Է   ՏԵՍ:

ԻՆՔՆ  ԷԼ  Է  ԼԱԼԻՍ  , ԻՄ  ՍԵՐՆ  Է   ՀԻՇՈՒՄ,

ՈՐ  ԻՐ   ԾԱՌԻ  ՏԱԿ  ՄԵԶ  Է  ԹԱՔՑՆՈՒՄ,

ԻՍԿ  ՀԻՄՆԱ  ՄԻԱՅՆ  ՀՈՒՇ   Է  ՄՆԱՑԵԼ,

ՈՒ   ԾԱՌՆ   ԷԼ  ՎՇՏԻՑ   Է   ԿԱՐԾԵՍ  ՉՈՐԱՑԵԼ:

ՈՒ   ԱՄԲՈՂՋ    ԿՅԱՆՔՈՒՄ   ՑԱՎ  ԵՄ  ԵՍ ԱՊՐՈՒՄ,

ԵՎ   ՔՈ  ԿԱՐՈՏԻՆ   ԷԼ   ՉԵՄ   ԴԻՄԱՆՈՒՄ,

ԳՆԱՑԻՐ  ՔԵԶ  ՀԵՏ  ԳԱՐՈՒՆԸ    ՏԱՐԱՐ,

ՈՒ   ԵՍ ԼԱԼԻՍ  ԵՄ   ՍԻՐՈՒՑԴ  ԱՆԴԱԴԱՐ:

ԱՇՈՒՆԸ  ԻՆՁ    ՀԵՏ   ԻՄ  ՎԻՇՏՆ  Է  ԿԻՍՈՒՄ,

ԲԱՅՑ   ՍԻՐՏՍ  ԴԱՐՁՅԱԼ  ՔԵԶ   Է  ՄԻՇՏ  ՓՆՏՐՈՒՄ:  

ՄԱՆՈՒԿՆԵՐԻՆ   ԱՇԽԱՐՀԻ
Մանուկներին աշխարհի,խաղաղությո՛ւն թող լինի,
Անմե՛ղ,մաքո՛ւր հոգիների,դեմքը ժպիտո՛վ լցվի,
Մի երեխա կյանքո՛ւմ անգամ,արցունքի ցող չունենա՛,
Ի՞նչ է վիշտը,թող իրենցից հեռո՛ւ,կարո՛տ միշտ մնա:

Ինչ ազգություն թեկուզ լինի՛,տարբերություն հեչ չկա Քո թշնամու երեխային,երբե՛կ,ոչ մի ցա՛վ,մի տա,

Երեխա է՛ նա ի՞նչ գիտի,թշնամությու՛ն կամ խնդի՛ր, Նրա փոքրիկ գաղապարը,մեծի խելքով մի չափի՛ր:
Երեխեքը շատ համո՛վ են,ի՛նչ տարիքում որ լինեն,
Թե բարկացնե՛ն,հունից հանե՛ն,մե՛կ է,իրենց կսիրեն,
Խաղաղ երկի՛նք նրանց գլխին ու ջերմությո՛ւն թող լինի,
Նրանց փոքրիկ ձեռքերի մե՛ջ,սուրբ հա՛ցն անպակասլինի: 

                   Ի՞ՆՉ Է ԿՅԱՆՔԸ

  Ի՞ՆՉ Է ԿՅԱՆՔԸ ,ՈՐ ԴԺՎԱՐ Է ՀԱՍԿԱՆԱԼ,
  ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆ ԿԱՄ ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆ
  ԿԱՄ ՄԻ ՊՈՔՐ ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ,
  ԱՄԵՆ ՄԵԿԻՆ ԱՄԵՆ ՏԵՍԱԿ ՓՈՐՁԱՌՈՒԹՅՈՒՆ:
  ՄԵԿԸ ՈՒՐԱԽ  ԱՍՏԾՈ ՏՎԱԾ ԲԱՐԻՔՆԵՐԻՑ,
  ՄԵԿԸ ՏԽՈՒՐ ՉՕԳՏՎԵԼՈՎ ԱՅԴ ԱՄԵՆԻՑ:
  ՄԱՐԴ ԿԱ ՄԵԿԻՆ ՈՒՐԱՂԱՑՆՈՒՄ
  ԻՍԿ ՄՅՈՒՍԻՆ ԵԼ ԿՈՐԾԱՆՈՒՄԻ ԴՈՒՌՆ Է ԳՑՈՒՄ:
   Ի՞ՆՉ ԱՇԽԱՐՀ Է ՉԷՍ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ,
  ԱՊՐՈՒՄ ԵՍ ՈՒ ՄԻՇՏ ՄՏԱԾՈՒՄ,
  Ո՞ՐՆ Է ԳԱՂՏՆԻՔԸ ԱՅՍ ԿՅԱՆՔԻ
                                                                                                               ԵՎ Ի՞ՆՉ ՁևՈՎ ՈՒ Ե՞ՐԲ ՊԻՏԻ ԲԱՑԱՀԱՅՏՎԻ։     

        ՍՊԱՍՈԻՄ ԵՄ

 

ՇԱՏ  ՎԱՂՈԻՑ   Է,  ՈՐ  ՍՊԱՍՈԻՄ ԵՄ  ՔԵԶ, ՍՊԱՍԵԼՈՎ  ՀԱՆԴԵՐՁ, ԱՏՈԻՄ  ՆԱԵՎ   ՔԵԶ, ԴՈԻ  ԿՈՏՐԵՑԻՐ   ՍԻՐՏՆ  ԻՄ,  ԼՌԵԼՈՎ  ՀԵՌԱՑԱՐ, ԲԱՅՑ  ՔԱՆԻ  ՏԱՐԻ  Է  ԱՆՑԵԼ,  ԴՈԻ  ԻՆՁ   ՄՈՏՉԵԿԱՐ: ՍՊԱՍՈԻՄ  ԷԻ  , ԳԻՏԵՍ ՈՒ  ԱՆՀԱՄԲԵՐ  ԴԱՐՁԵԼ, ՕՐ_ՕՐԻ  ՎՐԱ  ՀԱՇՎԵԼՈՎ,  ՕՐԵՐ  ՄԹՆԵՑՐԵԼ, ՀՈԻՅՍՍ   ՉԷԻ  ԿՏՐՈԻՄ, ՈՐ   ՄԻ  ՕՐԿԳԱՍ, ՈԻ  ԱՌԱՋՎԱ  ՊԵՍ   ԳՈՆԵ  ԿԵՂԾ  ՀԱՄԲՈԻՅՐ  ԻՆՁ ԿՏԱՍ:

ՍԻՐՏՍ  ՇԱՏ  Է  ՑԱՎՈԻՄ   ՈՐ  ԴԵՌ  ՍԻՐՈԻՄ ԵՄ, ՈՐ   ԽԱԲԵԼ  ԵՍ  ԴՈԻ  ԻՆՁ, ԲԱՅՑ  ՀԱՎԱՏՔՈՎ  ԼԻԵՄ, ՓՆՏՐՈԻՄ  ԵՄ  ԱՄԵՆ  ՏԵՂ   ԳՈՆԵ  ՁԱՅՆԴ  ԼՍԵՄ, ԲԱՅՑ  ԱՎԱԽ   ԽԱԲԿԱՆՔ  Է,ՈՐԻՆ  ԴԵՌ  ՀԱՎԱՏՈԻՄ ԵՄ: ՓՈՐՁՈԻՄ ԵՄ ՀԱՄՈԶԵԼ  ՍՐՏԻՍ,  ՈՐ  ԷԼ  ՉԿԱՈՉԻՆՉ, ՈՐ  ԷԼ  ՉՏԱՌԱՊԻ, ՀԱՆԴԱՐՏ  ՄՆԱ   ՄԻ  ՔԻՉ, ԲԱՅՑ   ՍՐՏԻՍ   ԶԱՐԿԵՐԸ   ԱՎԵԼԻ ԵՆ ԱԼԵԿՈԾՎՈԻՄ, ԵՎ   ԵՍ   ՀԱՍԿԱՆՈԻՄ  ԵՄ,  ՈՐ   ՔԵԶ   ՍԻՐՈԻՄ  ԵՄ ԵՎ ԱՏՈԻՄ:

 

                           ՍԵՐ

Դու սիրո  կրա՛կ վառիր  իմ  սրտում, Ու շշնջացիր,  որ ինձ  ես  սիրում, Երդվեցի՛ր լինել  դու միշտ  իմ  կողքին, Մեր սե՛րը  պահել, մո՛ր  պես  կաթոգին:

Սիրո՛վ  արբեցրիր  դու իմ  նուրբ  հոգին, Ու սիրտս  հյուսեց մի  երազ  անգին, Տարվե՛ցի քեզնով,  մոռացա՛ և  ինձ, Ու գունեղ  թվաց, կյանքում  ամե՜ն  ինչ…

Գեղեցիկ  է,  երբ տանջվում  ես  սիրուց, Ու խենթանում  ես  շա՜տ  ուշ տեսնելուց, Համբույրը՝  սիրո,  համը՝ շրթունքի, Ահա  թե  որն  է՝  կյանքը վայելքի…  

ԱՆԱՐԺԱՆ   ՀԱՅՐ
Եթե  քեզ  ներեմ,  ես  ինձ  չեմ  ների, Վերաբերմունքդ կհիշեմ  էլի, Դու, մարդ  կոչվելու  իրավու՛նք  չունես, Ու նրանց  շարքում, դու  ավելորդ  ես:

Գազանը  անգամ,  իր  որջն  է  փնտրում, Եվ իր ձագերին  շուրջը  հավաքում, Բայց դու գազանի  չափ  էլ խելք  չունես, Տարբեր որջերում դու  ձագեր ունես:

Մտքովդ  անգամ,  երբեք չի  անցնում, Որ առանց հայր  են  նրանք մեծանում, Արդյոք սիրտ ունե՞ս, երբ  Աստված  չունես, Աստծուց  դատաստան մի  օր  կտեսնես:  

                       ՊԱՅՔԱՐ
Կյանքը  կարծես  և՛  դաժան  է  և՛  բարի, Ամենքի  հետ, ինչպես  կուզի  կվարվի, Մեկին  ծիծաղ, մեկին  թախիծ  պարգևում, Իսկ  մյուսից անգամ կյանքն  է  նա խլում:

Մարդկանց  զատում,  փորձառություն է  տալիս, Որ տեսնի թե՝ ով  ինչպես  է դուրս  գալիս, Խաղ է անում  ամեն  մարդու կյանքի  հետ, Որ պայքարեն կյանքի  օրենքների  հետ:

Թե  խելացի,  ու մի  քիչ էլ ճիշտ դատես, Լավ կյանք էլ  կա,  դրանից էլ  կօգտվես, Կյանքն է այդպես,  և՛ դաժան  է, և՛  բարի, Բարու  համար՝ դաժանի  դեմ  պայքարի:  

                     

ՉԱՐՆ  ՈՒ  ԲԱՐԻՆ
Եղե՛ք  կյանքում դուք   միշտ  բարի, Չե՛ք հանդիպի  երբեք   չարի, Չարը՝ բարուց հեռո՛ւ   պահեք, Դուք դրանից՝ մի՛շտ  կշահեք:

Չարը  միայն,  թո՛ւյն է  սրտի, Որ ոնց ուզի՝  նա  կխայթի, Իսկ թե բարի  մի  քիչ լինեք, Շատ կոտրված սի՛րտ  կբուժեք:

Ամեն  մարդ  չէ՝ որ  բարի  է, Չարը՝ բարուց արժանի  չէ… Թե հասկացաք, ի՞նչ  եմ  ասում… Չարը՝  բարուց վեր  չե՛մ  դասո

ՍԻՐՎԱԾ ՕԴԱՉՈՒՆԵՐԻՆ

ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՆ ԱՆՄՆԱՑՈՐԴ ԾԱՌԱՅԵԼՈՎ, ՈՒ ՁԵՐ ԿՅԱՆՔԸ ՆՐԱՆ ՏԱԼՈՎ ՀԱՄԱՌ ԿՌՎԻ ԵԼԱՔ ՕԴՈՒՄ ՈՒ ՀԱՂԹԱՆԱԿ ԲԵՐԵՑԻՔ ՏՈՒՆ:

ՀԱՐԳՈՒՄ ԵՆՔ ՁԵՐ ՀԻՇԱՏԱԿԸ, ՁԵՐ ԿՈՐՍՏՈՎ ՑԱՎ ԵՆՔ ԱՊՐՈՒՄ: ՄԱՐՏԻԿՆԵՐ ԵՆՔ ԵՂԵԼ ԱՐԻ,ՀԱՄ ԷԼ ԲԱՐԻ  ՁԵՐ ԱՆՈՒՆԸ ՍԵՐՈՒՆԴՆԵՐՈՎ ՉԻ ՄՈՌԱՑՎԻ:

ԷՐԵԲՈՒՆԻ ՕԴԱՆԱՎԱԿԱՅԱՆ ՆՐԱՆՔ ԷԼ ԵՆ ՓԱՌՔԻ ԱՐԺԱՆ: ԳԻՇԵՐ ՈՒ ԶՈՐ ԱՆՁՆԱԿԱԶՄՈՎ ԱՇԽԱՏԵԼ ԵՆ, ՕԳՆԵԼ ՍԻՐՈՎ:

ՈՐ ՉՄՆԱՆ ՄԱՐՏԻԿՆԵՐԸ ԱՆԱՊԱՀՈՎ, ՈՐ ՏԵՂ ՀԱՍՆԻ ՕԳՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԱՄԵՆ ՁևՈՎ: ԿԱՏԱՐՈՒՄ ԷԻՆ ՍՐԲԱԶԱՆ ԳՈՐԾ ԱՄԵՆ ԴԻՐՔՈՒՄ, Թ՜Ե ՄԱՀԱԲԵՐ ԿՌՎԻ ԴԱՇՏՈՒՄ,Թ՜Ե ԹԻԿՈՒՆՔՈՒՄ

ԱՅՍՕՐ ԽԱՂԱԽ ԵՆՔ ՄԵՆՔ ԱՊՐՈՒՄ, ՁԵՐ ԳՈՐԾԵՐԸ ՉԵՆՔ ՄՈՌԱՆՈՒՄ: ԴՈՒՔ ԶՈՀՎԵՑԻՔ ՀԱՆՈՒՆ ԱԶԳԻ, ԴԵՌ ՁԵՐ ՄԱՍԻՆ ՇԱՏ ԿԽՈՍՎԻ:

ՄԵՐ  ՍՐՏՈԻՄ  ԵՔ

ՕԴԱՉՈԻՆԵՐ  ԴՈՒՔ ՔԱՋԱՐԻ, ՈՒ  ՊԱՀԱՊԱՆ  ՄԵՐ  ՈՂՋ  ԱԶԳԻ, ՍԼԱՑԵԼ  ԵՔ, ՕԴՈԻՄ   ՃԱԽՐԵԼ, ՀՆԱՐՔՆԵՐՈՎ   ՁԵՐ  ԱՊՇԵՑՐԵԼ:

ԿՌՎԻ  ԴԱՇՏՈԻՄ  ՄԱՐԴԿԱՆՑ   ՀԱՍՆՈՂ, ԴՈԻՔ  ՁԵՐ  ԿՅԱՆՔԸ   ՉԽՆԱՅՈՂ, ՃԱԽՐԵԼ  ԵՔ  ՄԻՇՏ  ԳԻՇԵՐ   ՈԻ  ԶՈՐ: ՀԱՍՑՆԵԼՈՎ    ԶԵՆՔ,   ՀԱՑ   ՈԻ   ՇՈՐ:

ՄԵՐ  ՔԱՋ   ՈԻ  ԼԱՎ  ՕԴԱՉՈԻՆԵՐ, ԴՈԻՔ  ՄԵՐ  ՍՐՏՈԻՄ  ԿԱՊՐԵՔ  ԴԱՐԵՐ, ՁԵԶ  ԿՀԻՇԵՆՔ   ՈԻՐ  ԷԼ  ԼԻՆԵՆՔ, ՁԵՐ  ԱՆՈԻՆԸ   ՎԱՌ   ԿՊԱՀԵՆՔ:

ԹՇՆԱՄՈԻ  ՀԵՏ  ԿՌԻՎ  ՏԱԼՈՎ, ԴՈԻՔ   ՁԵՐ  ԿՅԱՆՔԻ  ԱՐՅԱՆ  ԳՆՈՎ, ԽԱՂԱՂ  ԿՅԱՆՔ  ԵՔ   ՏՎԵԼ  ՍԻՐՈՎ, ՈՐ  ՀԱՅՆ  ԱՊՐԻ  ՄԻՇՏ  ԱՊԱՀՈՎ:

ԹԵԿՈԻԶ     ԵՂԵԼ  ԵՔ  ՆՈԻՅՆԻՍԿ  ԱՆՀՈԻՅՍ, ՁԵԶԱՆՈՎ  ԵՆՔ   ՈՒՆԵՑԵԼ  ՀՈԻՅՍ, ԱՅՍՕՐ  ՉԿԱՔ  ԴՈԻՔ  ՄԵՐ  ԿՈՂՔԻՆ, ԲԱՅՑ  ՍԻՐՈԻՄ  ԵՆՔ  ՄԵՆՔ   ՁԵԶ   ԿՐԿԻՆ:  

ՀԱՅԻ  ԱՉՔԵՐ

Հայի  աչքեր,  աչքեր  բարի, Հեռվից հեռու  կգրավի, Սև աչքերով  կամ  երկնային, Որ վայել  է  միայն  հային:

Հազարավոր  ազգեր  լինեն, Ինչ լեզվով  էլ  ասեն,  խոսեն, Միևնույն  է մեզ  չեն  խաբի, Դիմագիծն ու աչքերն  հայի:

Բարեհամբույր  է  հայն  ընդմիշտ, Թեև  դժվար է  կյանքը   միշտ, Բայց հպարտ  է,  որտեղ լինի, Ազգի անունը բարձր  կպահի: