2  ԱՆԻԾՎԱԾ    ՃԱՆԱՊԱՐՀ

ԱՆԱՊԱՏՈՒՄ
   
Անցնում են կյանքիս օրերը  թառլան՝ առանց քեզ իմ սեր,
ՈՒ սիրտս ծարա՛վ,քո սիրո ծովի՛ն այրվում է դեռ,
Քամու պես անկյա՛նք,անապատի մեջ,անօգուտ երգով,
Թափառական եմ դարձել ծարաված՝բախտի անեծքով:

Որքան խնդրեցի բախտին անհոգի,որ տա ինձ թևե՛ր,
Որ ճախրեմ ազատ երկնքում ինչպես՝ բազե անվեհեր,
Այնքան շուտափույթ փակվեցին իմ դեմ դռներ ու դարպաս,
ՈՒ ես մնացի չո՛ր անապատում,երազիս անհաս:

Փշերը անգու՛թ ծագում են հոգիս ու վիրավորու՛մ,
Փոշին կուտակվու՛մ թոքերիս վրա ու թունավորու՛մ,
Քո սիրո ծաղկի նեկտարին կարոտ,սիրտս դառնահա՛մ,
Շարունակում եմ ինձ բաժի՛ն ընկած անիծվա՛ծ ճամփան:
                                                                   17 11 97թ

Թ Ա Փ Ա Ռ Ա Կ Ա Ն Ի Ս Կ Ա Ր Ո Տ Ը

Քար ու քանդ է լինում սիրտս կարոտից, Ինչպես ամպերը հուժկու կայծակից, ՈՒ արյունս քարկոծում է ջղերիս, Ցնցում է խիստ ու հրկիզում է հոգիս: Դառնացել է կյանքիս ամեն վարկյանը, Տխուր, սրտում է հուշերիս մատյանը, Դարդերս անհուն, գիշերս անքուն անց կենում Ծառ ու ծաղկիս, յարիս կարոտ եմ մնում: Անգութ կյանքը ինձ գցել է անդունդը, Անիծում եմ իմ անիմաստ ծնունդը, Ճամփեքս փակ ու փորձերս ապարդյուն, Ծով կարոտից գլխիս իջավ ճերմակ ձյուն: Չափ ու սահման չունի սրտիս կարոտը, Այրվում է հոքիս ինչպես վառոդը, Նեղ օրերիս չկա սփոփանք, հատուցում, Ջահել կյանքս խորտակված, զուր է անցնում: Չե՛մ բողոքում, չե՛մ որոնում մեղավոր, Ճակատաքիրը չե՛ս փոխի ոչ մի օր, Խաչս ուսիս ու աղոտքս առ աստված, Թափառում եմ աչքս հույսիս՝ կարոտած 21 08 98թ. ՄԵՂԱՎՈՐ ԱՆՄԵՂ Հեռու եմ, այո՛, բայց չե՛մ հեռացել, Անձայն ու լու՛ռ եմ, բայց չե՛մ մոռացել, Դառնացե՛լ, սառե՛ի, բաեց չե՛մ քարացել, Շ՜ատ եմ ուշացել, բայց չե՛մ ուրացել: Ժամանակը մեզ կտրեց իրարից, Եվ ես ստիպված դուրս եկա տանից, Որպեսզի գտնեմ լո՛ւյս պայծառ օրի, ՈՒ ետ կդառնամ քի՛չ էլ համբերի: Որքան մեղավոր, այնքան էլ անմեղ, Վարդն առանց փշի չկա ՛ոչ մի տեղ, Սակայն փշերը ի՛նձ էլ են ծակում, Սրտիս դռնակը վաղո՛ւց են թակում: Բայց դուռը փակ է, ամուր, ապահով, Կբացվի միայն քո նու՛րբ համբույրով, Առանց կասկածանք, ո՛վ իմ Նազելի, Սիրտս չի՛ բացի ոչ մի բանալի: ՈՒ կարոտել եմ քո քաղցր շուրթին, Չքնաղ աչքերիդ կապույտ ակունքին, Որ սիրտս բացվի համբույրո՛վ քո հեզ, Եվ իրար ժպտա՛նք մենք առաջվա պես: ՈՒ թե առանց քե՛զ տարիներով բյուր, Թափառել եմ զո՛ւր, եղել ամեն ո՛ւր, Ճամփեքիս շա՛տ են ծաղիկներ բուրել, Բայց իմը դո՛ւ ես, ես քե՛զ եմ սիրել: Չ՞է որ պարտեզիս ծաղիկը միակ, Քե՛զ եմ ես ընտրել, որպես զարկերակ, Որ միշտ անթառա՛մ մնաս ինձ համար, Որ ես քեզ սիրե՛մ, ինչպես խելագար: 12 04 98թ. ՆԵՐՈՂՈՒԹՅԱՆ ԿԱՐԻԿ ՉԿԱ Երևի թե չես սպասում, Ինձնից լսել ներողություն, Ու պետք էլ չէ, չեմ հավատում, Որ դա կտա փոփոխություն: Ինչ եղել է, պիտի լիներ, Այսպիսին է կյանքն իրավի, Տեր Հիսուսն էլ պիտի խաչվեր, Որ փրկվեին մարդիկ աշխարհի: Խոսքով ներվեմ, բայց սրտով՝ ոչ, Կարծես քնից չարթնանամ, Եվ տանջվեմ էությամբ ողջ, Դարձյալ երազով մնամ: Միևնույն է, չկա ներում, Կա նոր երգի ճիշտ նախերգանք, Առանց ծաղկի չկա գարուն, Քանզի գարունն է նոր կյանք: Ես չեմ ների ու պետք էլ չէ, Որ ինձ ներես խոսքով դատարկ, Ինձ հետ մաքուր ձևով շնչե, Պետք չէ բանալ խոստումի պարկ: Անցյալն անցել դարձել է հուշ, Ետ չես բերի արդեն ոչինչ, Արի այսօր սրտով անուշ, Սիրենք իրար մաքուր ու ջինջ: 21 08 97թ. Կ Հ Ա Ն Դ Ի Պ Ե Ն Ք Ա Ն Պ Ա Յ Մ Ա Ն

Կյանքը չուզեց, որ մենք լինեինք իրար հետ, ՈՒ բաժանեց անզղջալի դառնությամբ, Թողեց հույսի մի խճճված արահետ, Եվ ուզում է աեն էլ փակել բռնությամբ: Մնացել ես դու մենավոր, արցունքոտ, Աղոթքդ լուռ, հայացքդ խեղճ ու մթին, Վշտահարույց սիրտդ մուրազիդ կարոտ, Գիշեր ու զօր սպասում ես իմ ճամփին: Բայց իմ ճամպին կյանքն է քաշել փշալար, Այս ու այն կողմ եմ թափառում ես իզուր, Սրտիս վրա ծանրացած մի լեռ քար, Լողում եմ ես կյանքի ծովում այս անջուր: Հոգիս հիվանդ, կարոտաղտից քայքայված, Վիշտս խորը, դարդիս ծովը՝ անհատակ, Փորձանքների հրաբուխում շփոթված, Որոնում եմ հույսիս ճամպան շարունակ: Ոչի՛նչ, քիչ էլ դու համբերիր Նազելիս, Մի՛ կուլ գնա նենգ փորձության խաբկանքին, Մեր սուրբ սիրուն դու հավատա՛ սիրելիս, Եվ կտեսնես, որ կհասնենք մեր փառքին: Արահետներն հազար տեսակ ճյուղերով, Բայց մեր սերը ինձ կհուշի ճիշտ ճամպան, ՈՒ ես կանցնեմ թեկուզ անանց տեղերով, Կկայանա մեր հանդիպումն անպայման: ՈՒ որքա՜ն էլ քյանքը վանի իրարից, Այնքա՛ն զորեղ սերը կձգի իրար, Ինչպես արևն անպակաս է երկնքից, Այնպես էլ մենք՝ ու մեր սերը մինուճար 09 10 97թ. Շ ՈՒ Տ Ո Վ Շուտով պիտի դեմքդ տեսնեն իմ աչքերը կուրացած, Շուրթերիցդ համբույր քաղեն իմ շուրթերը չորացած, ՈՒ ձեռքերս քո մարմնին պիտի փարվեն խենթացած, Սիրո քաղցր գուրգուրանքով սեղմեն սրտիս կարոտած: ՈՒ իմ դեմքը պիտի մատնի հոգուս անզուսպ ժպիտը, Երանելի զգացմունքով պիտի լցնի իմ սիրտը, Երջանկության այդ վարկյանը պիտի կոչվի բախտավոր, Եվ վերջապես ինքս պիտի ինձ համարեմ փառավոր: 06 04 99թ. Ե Ր Ա Զ Արևը նոր եր հասցրել շիկնել, Ծիածանակերտ գահերին թիկնել Երբ ես ոտք դրի տունն իմ հայրական Ամեն ինչ նույնն եր ու սովորական: Միայն կարոտն եր սրտամաշ արել, Բոլորի սրտին վերքեր եր շարել, Բայց մի վայրկյանում վիճակը պոխվեց, ՈՒրախությունը մեր տուն այցելեց: Շփոթվել եի ես երջանկությունից, ՈՒշքի չէի գալիս այդ մղձավանջից, Բոլորին հերթով համբույր էի տալիս, Եվ իմ աչքերից արցունք եր գալիս: «Ահա մայրիկս փարվում է լալով, Փոքրիկ դստրիկիս իմ գիրկը տալով, Հայրս հերթի է կանգնել փարվելու, ՈՒ պատրաստվում է զավակիս տալու: Քույրս ու եղբայրս են վազում ընդառաջ, Փարվում եմ նրանց հորիցս առաջ, ՈՒ հետո փարվում հորս շփոթված, Ձեռքից վերցնում բալիս մեծացած: ՈՒ ես կանգնել եմ ինչպես մի կաղնի, Ճյուղերիս նստած երկու աղավնի, Դայլայլում են իմ ճյուղերին նրանք, Կյանքում էլ ինչն է այս վայրկյանից թանկ: Շրջվում եմ հանկարծ դեպ ննջասենյակ, Դռան մոտ կանգնած Նազելիս մենակ, Ինձ է սպասում թրջված աչքերով, Փախել է այնտեղ նա ամաչելով: ՈՒ բաց եմ թողնում աղավնիներիս, Լուռ ու մունջ սրբում արցունքն աչքերիս, Քայլերս ուղղում դեպ ննջասենյակ, Կոկորդս է սեղմում հրճվանքը անհագ: Ոչինչ չեմ խոսում, գրկում եմ կրքոտ, Փարվում ենք իրար համբուրվում թախծոտ, ՈՒ մեր սրտերի ծով ջերմությունից, Զարթնում եմ հանկարծ ես խորը քնից»: Ինչպիսի անզուսպ հիասթափություն Երնեկ երազս առներ հարություն, ՈՒ ես տուն դառնաի կյանքի աչքերով, Չտանջվեի այսպես զուտ անուրջներով: 29 05 95թ. Հ ՈՒ Յ Ս Ի Ճ Ա Ն Ա Պ Ա Ր Հ Շուտով, շա՛տ շուտով կդառնա՛մ ես տուն, ՈՒ իմ աչքերի՛ն կգա հանգի՛ստ քուն, Տրտմունքս թողած սառը ճամփեքի՛ն, Պիտի սովալուկ փարվե՛մ ամենքին: Հոգիս հագենա իմ հո՛ղ ու ջրո՛վ, Հանդիպման շնչից ծնված ժպիտո՛վ, Օջախիս ծու՛խը հասնի ամպերին, Կարո՛տս դառնա, հանդիպման գերին: Սիրտս պորտկումով դու՛րս պրծնի տեղից, Սերս խենտանա սիրո հեղեղից, Լիանա հու՛յսս հրճվանքից ավել, Պանծալի ճչամ, «եկե՛լ եմ, եկե՛լ»: 26 12 11թ. ԱԳՌԱՎԻ ԱՂԱՎՆԻ ՎԵՐԱԴԱՐՁԸ Մթագնած կյանքի անզուսպ դարդերից, Լույսի հետքերով հեռացա տանից, Որ փոքրիկ մի շող գտնեմ լուսնկա, ՈՒ վերադառնամ հույսով նորընծա: Բայց ճամփաները անապատ տարան, Ջահել օրերս անխնա կերան, Շատ թափառեցի լույսի հետքերով, Բայց տուն եմ դառնում լուսե երկերով: Հայր իմ թո՛ղ քավեմ մեղքս քո դիմաց, Չնայած կյանքս տեսել է աստված, ՈՒ դու ինչպես Նոյ, ես էլ քո ագռավ, Ների՛ր, ինչ արած, ստացվեց, անցավ: Բայց դեռ աղավնի կարող եմ դառնալ, Եվ հույսիդ դուռը խնդությամբ բանալ, Որ սուփռա սեղան գցենք գարունքին, ՈՒ մատաղ անենք աստծո գառնուկին, Որ շուրջպար բռնենք քո գերդաստանով, Եվ ուրախանաս դու էլ մեզանով, Աստված սուրբ կյանքով քեզ խի՛նդ պարգևի, Միշտ առողջ լինես հա՛յր իմ սիրելի: 08 03 99թ.