Ա Յ Բ ՈՒ Բ Ե Ն
                     
Այբուբեն կոչված լեզո՛ւ մայրենի,
Բալասան ազգի՛ս,երկրին հայրենի,
Գարնանահրաշ,մի՛շտ բուրումնավետ,
Դարեր ու դարեր ապրու՛մ ես հավէտ:
Եղեռնի միջով անց՛ար անվնաս
Զինված տառերով զորավա՛ր իմ խաս,
Էլ ոչ մի ոս՛ոխ քեզ չի՛ մոտենա,
Ընդմիշտ դու մե՛րն ես,քեզ չե՛նք մոռանա:
Թա՛գն ես դու հայոց,լեզվի թագավո՛ր,
Ժայռից էլ ամուր կանգո՛ւն ես,հզո՛ր,
Իզուր չի՛,մեծն Մաշտոցն հորինել,
Լեզուն մայրենի,քեզնո՛վ է պահել:
Խորհրդավո՛ր են տառերդ բոլոր,
Ծիածանակե՛րտ,գունե՛ղ,զորավո՛ր,
Կռվի դաշտում էլ փրկել ես հայի՛ն,
Հայը քեզնով է ջախջախել Շահի՛ն:
Ձեռք-ձեռքի տված տառերդ իրար հե՛տ
Ղեկավարել են հայ ազգին հավե՛տ,
Ճանապարհ են միշտ ցույց տվել արդա՛ր՛
Մեսրոպ Մաշտոցի սուրբ հոքով հանճա՛ր:
Յոթ հազար անգամ խոցվել ես սրո՛վ,
Նենգ ոսոխները այրել են հրո՛վ,
Շատ են քեզ ջնջե՛լ,բայց մնացե՛լ ես,
Ոսկի՛ ես եղել ու շենացե՛լ ես:
Չքնաղ այբուբե՛ն՝ հայ ազգի փրկի՛չ,
Պտղատու ծա՛ռ ես,ազգի արարի՛չ,
Ջա՛հ ես դու վառված հայության ճամփին,
Ռազմի դաշտու՛մ, զինվորի կողքի՛ն:
Սյու՛նն ես հայոց տան ու շո՛ւնչը հայի,
Վե՛հ է քեզանով լեզո՛ւն մայրենի,
Տա՛ղ ես շուրթերիս ու ե՛րգ ես ծնում,
Րոպե՛ անգամ քեզ չե՛նք մոռանում:
Ցանկացած հայի շուրթերի շաղի՛կ
ՈՒ հայոց լեզվի արարող ծաղի՛կ,
Փա՛ռք քեզ,ով Մաշտո՛ց, ազգի պահապա՛ն,
Քո անմահ գործո՛վ, հայերը ապրա՛ն...
ԵՎ ինչքան հա՛յը,աշխարհում ապրի՛,
Օրհնյալ գրե՛րդ պիտի սովորի,
Ֆիդայու գո՛րծդ պիտի մի՛շտ oրհնի:                                        17 06 93թ